Poród przez cesarskie cięcie – co trzeba o nim wiedzieć?
Wskazania do cesarskiego cięcia
Cięcie cesarskie może być wykonane zarówno w trybie planowym, jak i nagłym. W drugim przypadku pacjentka planuje urodzić naturalnie, ale w toku ciąży lub samego porodu sytuacja wymusza na niej i na lekarzach zmianę. Może to wyniknąć wskutek:
- Porodu, który nie postępuje lub postęp jest zbyt wolny. Może to być przedłużające się rozwieranie szyjki macicy lub wydłużony czas parcia).
- Obaw o zdrowie i życie dziecka. W trakcie porodu naturalnego dokonywane są pomiary, np. KTG. Jeśli położna lub lekarz zauważy, że nastąpiło pogorszenie sytuacji zdrowotnej płodu, może zostać zalecone wykonanie cięcia cesarskiego w trybie nagłym.
- Coraz częściej w przypadku ułożenia miednicowego lub pośladkowego i braku możliwości obrócenia dziecka głową do kanału rodnego, zaleca się cięcie cesarskie.
- Ciąże bliźniacze w wielu ośrodkach rozwiązuje się przez cięcie.
- Problemy z łożyskiem. Szczególnie, jeśli łożysko zakrywa wyjście przez kanał rodny (placenta previa).
- Wypadnięcie pępowiny. Jeżeli pępowina przedostała się do szyjki macicy przed dzieckiem, uzasadnione jest wykonanie cięcia.
- Pępowina owinięta wokół szyi dziecka.
- Niektóre choroby u dziecka, takie jak wodogłowie, występuje włókniak blokujący kanał rodny lub nastąpiło pęknięcie miednicy.
- Niektóre choroby u matki, które wskazują na konieczność rozwiązania ciąży przez cięcie. Na przykład stan przedrzucawkowy czy cholestaza ciążowa dają o sobie znać odpowiednio wcześniej i są wskazaniami do szybszego rozwiązania ciąży.
Skierowanie na cięcie cesarskie
Skierowanie na planowe cięcie cesarskie wypisuje lekarz prowadzący ciążę na podstawie wyników badań i sytuacji zdrowotnej pacjentki. Może to również zrobić na podstawie pisemnej opinii specjalisty innej dziedziny medycyny, np. okulisty, ortopedy czy neurologa.
Nawet cięcia planowe mogą odbywać się ze skurczami macicy. Pacjentce podaje się tuż przed operacją zastrzyk lub tabletkę z oksytocyną, aby wywołać skurcze macicy i „symulować” dziecku poród siłami natury. Uważa się, że dzięki temu lepiej się zaadaptuje po wyciągnięciu go z macicy. Jednak u mam, które nie mogą mieć wywoływanych skurczy ze względu na ich stan zdrowia (np. tętniaki, ryzyko komplikacji kardiologicznych) operacja odbędzie się „na zimno”, najczęściej po skończeniu 38. tygodnia.
Jak wygląda cesarskie cięcie?
Tak naprawdę cesarskie cięcie to nie tylko sama operacja, ale i wszelkie czynności związane z przygotowaniem położnicy do porodu tą drogą. Spodziewać się można dokładnego badania USG i pobierania krwi oraz wizyty anestezjologa, który indywidualnie przeprowadza dokładny wywiad z pacjentką. Najczęściej przeprowadzany on jest dzień przed operacją.
Przygotowanie do cesarskiego cięcia
Procedura przygotowania pacjentki do cesarskiego cięcia rozpoczyna się już dzień przed operacją. Pacjentka przyjęta do szpitala otrzymuje zestaw dezynfekujący pod prysznic, którym powinna umyć skórę brzucha i pod nim. Będzie musiała również ogolić wzgórek łonowy oraz brzuch, nawet jeśli włoski są cienkie i teoretycznie niewidoczne. Stosuje się do tego nową, jednorazową maszynkę. W razie problemów z dostępnością tych obszarów ciała, z pomocą może przyjść położna pracująca na oddziale. Pacjentka wieczorem przed operacją otrzyma również specjalną szpitalną koszulę.
Ostatni posiłek spożywa się dzień wcześniej, najczęściej jest to wczesna kolacja. U pań, których cięcia wykonywane są popołudniu ten czas może ulec zmianie. W niektórych ośrodkach pozwala się mamie pić wodę do samej operacji małymi łykami i tutaj przyda się butelka filtrująca.
Leki w dniu operacji
W dzień operacji z samego rana pacjentka otrzymuje leki zobojętniające sok żołądkowy oraz przeciw wymiotom. Czy powinna ona przyjmować swoje zwyczajowe leki? Tę kwestię trzeba omówić z lekarzem przy przyjęciu na oddział. Może być, np. niezbędne odstawienie środków przeciwkrzepliwych, jak zastrzyki heparynowe, odpowiednio wcześniej. Leki przeciwpłytkowe, jak np. kwas acetylosalicylowy (Polocard, Acard) odstawia się najczęściej na kilka tygodni przed planowanym cięciem, zamieniając je na heparynę drobnocząsteczkową. Kwas acetylosalicylowy wykazuje długo okres półtrwania, tzn. działa jeszcze do siedmiu dni po ostatniej dawce, dlatego nagły poród, gdy jeszcze jest we krwi grozi krwotokami.
Wielu pacjentkom wenflon zakładany jest w dniu przyjęcia do szpitala, innym zaś tuż przed samą operacją. Tą właśnie drogą podaje się antybiotyk około pół godziny do godziny przed zabiegiem. W tym czasie położna zbiera informację dotyczące mamy i dziecka, takie jak wybrana przychodnia, położna środowiskowa, imię (jeśli zostało już wybrane). Są to informacje potrzebne do karty malucha i dla Urzędu Stany Cywilnego celem umówienia wizyty rejestracyjnej. Czas pomiędzy podaniem antybiotyku a operacją pozwala personelowi ocenić, czy pacjentka dobrze na lek reaguje. W razie złego samopoczucia operacja może się troszkę opóźnić do momentu, gdy poczuje się ona lepiej.
Na sali operacyjnej
Po przejściu na salę operacyjną pacjentka siada na stole operacyjnym i wygina kręgosłup w koci grzbiet, aby anestezjolog mógł podać znieczulenie. Położnicę asekuruje pielęgniarka lub położna, która po zastrzyku pomaga jej się położyć. Czy znieczulanie boli? Większość pacjentek zgłasza uczucie silnego naporu na plecy i ból przy wkłuciu, jednak czucie szybko przemija.
Po położeniu na stole personel przystępuje do podłączania monitorów oraz innego sprzętu do obserwacji stanu zdrowia mamy i dziecka. Na tym etapie często pacjentka już nie czuje nic od piersi w dół, co jest skrupulatnie i regularnie sprawdzane. Pielęgniarka utrzymuje cały czas kontakt słowny z pacjentką, aby ukoić jej nerwy i sprawdzać czas reakcji. Można w ten sposób zapobiec wielu komplikacjom i szybko zauważyć pogorszenie świadomości u rodzącej. W większości szpitali cewnikuje się pacjentkę już po znieczuleniu, aby zminimalizować niedogodności z tym związane. Pacjentka nie odczuwa bólu, nie spina tkanek i jest spokojna, co znacznie ułatwia założenie go.
W tym czasie neonatolog przygotowuje stanowisko do badania noworodka.
Operacja
Po upewnieniu się, że stan zdrowia matki i dziecka już na to pozwala (w tym: mama jest całkowicie znieczulona i przytomna), lekarze mogą przystąpić do przeprowadzenia operacji. Zwyczajowo w zabiegu uczestniczy dwóch lekarzy (operator i asystent), jednak w szpitalach uniwersyteckich pacjentce zostanie przedstawiona opcja obecności studentów w celu kształcenia przyszłej kadry medycznej.
Operację rozpoczyna się poprzez dodatkowe, ostateczne przemycie powłoki brzusznej środkiem antyseptycznym. Na brzuch nakłada się serwety, które mają odseparować miejsce cięcia od reszty ciała, co pomaga lekarzom w przeprowadzeniu zabiegu. Pacjentka również nie widzi, co dzieje się w miejscu cięcia.
Zabieg rozpoczyna się, gdy anestezjolog stwierdza gotowość pacjentki do niego.
Cięcie cesarskie polega na przeprowadzeniu kilku przecięć powłok brzusznych. Odbywa się to nieco powyżej spojenia łonowego. Przecinane są: skóra, tkanka podskórna, mięśnie proste, następnie palcami lekarz rozsuwa włókna mięśniowe, a następnie przystępuje do rozcięcia otrzewnej. Operacja nie powinna sprawiać bólu, ale pacjentka może odczuwać ruchy lekarzy.
Po dostaniu się do macicy, lekarz rozcina poprzecznie jej powłokę u dołu. Tak dzieje się w przypadku planowanego zabiegu bez ryzyka komplikacji. W sytuacjach krytycznych, nagłych, na różnych etapach ciąży lekarz może stwierdzić, że wykonanie tego rodzaju cięcia jest niewłaściwe i zastosować inne.
Mamie może odrobinę doskwierać uczucie chłodu, ponieważ na sali operacyjnej temperatura jest specjalnie niższa niż w innych częściach szpitala.
Przyjście na świat dziecka
Kiedy maluch wyciągany jest przez lekarzy z brzucha, mama może poczuć pewien dyskomfort, jednak nadal nie powinna odczuwać bólu. Pacjentki opisują to uczucie jako szarpanie lub uciskanie.
Idealną sytuacją jest ta, w której noworodek wtedy wydaje swój pierwszy krzyk. Jeżeli jego stan na to pozwala, można maluszka pokazać na chwilę mamie. Przecina się pępowinę, a jeśli taka była wola mamy, pobierana jest również krew pępowinowa dla banku krwi. Następnie neonatolog przystępuje do badania dziecka w miejscu do tego wyznaczonym, a ginekolodzy – do zabiegów kończących operację.
Badanie dziecka odbywa się na tej samej sali, na której operowana była mama. Podobnie, jak w przypadku porodu siłami natury, dziecko oceniane jest w skali Apgar. Nie myje się go, ale dokładnie osusza, a także przeprowadza zabieg Credego. Polega on na podaniu dziecku do worka spojówkowego roztworu azotanu srebra i ma przeciwdziałać zakażeniom bakteryjnym oraz wirusowym.
Jeżeli dziecko przyszło na świat poprzez cesarskie cięcie od mamy zakażonej wirusem HIV, procedura nakazuje umycie malucha tak szybko, jak to możliwe. Dzięki temu, jeśli nie zostało ono zakażone jeszcze w życiu płodowym, ogranicza się to ryzyko tuż po przyjściu na świat.
Po zbadaniu i wstępnym oczyszczeniu, dziecko się otula i podaje mamie do właściwego przywitania. Są szpitale, w których (jeśli stan mamy i dziecka na to pozwala) pielęgniarki organizują warunki do kontaktu skóra do skóry w celu kolonizowania matczynymi bakteriami.
Adaptacja dziecka do świata
Adaptacją nazywa się zdolność maluszka do przejawiania prawidłowych mechanizmów i odruchów po przyjściu na świat. Należą do nich zdolność oddychania, a zatem dotlenienie organizmu, napięcie mięśniowe. Dobrym objawem jest płacz, nie należy się nim martwić, leżąc na stole operacyjnym.
Zakończenie operacji u mamy
Z macicy usuwane jest łożysko, a także jest ona czyszczona z większości pozostałej krwi i odchodów poporodowych. Stół operacyjny jest ruchomy, więc jeśli lekarz ma problemy z dostaniem się do macicy ze względu na budowę anatomiczną pacjentki, stół można nawet odrobinę przechylić. Następnie przystępuje się do podania zastrzyku z oksytocyny, która ma wspomagać obkurczanie się macicy. W wielu szpitalach podaje się również blokery bólu do mięśni, co ułatwia mamie powrót do formy. Można również przed operacją zakupić ampułkostrzykawkę z żelem hialuronowym, który lekarz podaje w celu łatwiejszego gojenia blizny.
Wszystkie powłoki są po kolei zszywane szwami rozpuszczalnymi. Szwy na powłokę zewnętrzną mogą być rozpuszczalne, ale nie muszą. W drugim przypadku mama będzie musiała mieć je usunięte przez pracownika medycznego.
Pacjentka przenoszona jest na łóżko szpitalne ze stołu i przewożona na oddział. W wielu szpitalach obecnie praktykuje się utrzymywanie mam po operacjach i dzieci w sąsiednich pokojach, aby rodzące miały ułatwiony dostęp do swoich pociech.
Na oddziale pooperacyjnym
Po operacji pacjentka trafia na oddział położniczy pooperacyjny razem z innymi mamami, które przeszły cięcie. W zależności od placówki, pionizacja, a więc proces wstania z łóżka, może odbywać się od kilku (ok. 6) do kilkunastu godzin, a nawet doby. Obecnie tendencja jest taka, aby pozwolić znieczuleniu zejść całkowicie, ale gdy tylko pacjentka odzyskuje czucie w nogach, pozwolić jej poruszać stopami w celu usprawnienia krążenia w kończynach dolnych. W ten sposób mniejsza się ryzyko wystąpienia zakrzepicy pooperacyjnej.
Posiłek otrzymuje się w zależności od czasu wykonania operacji. Jeśli mama trafiła na oddział w nocy, musi poczekać do rana na śniadanie. Przyniesione przez siebie do szpitala przekąski również może zjeść dopiero po kilku godzinach. Jest to spowodowane faktem, że w czasie obserwacji istnieje największe ryzyko komplikacji pooperacyjnych i w tym czasie teoretycznie jeszcze zostać poddana innej operacji.
Gdy będzie już na siłach i gotowa, położna pomoże jej wstać i pójść do łazienki. Może delikatnie się umyć, uważając, aby nie zmoczyć całkowicie blizny. O ile jej stan na to pozwala, położna zdejmie również cewnik, czym umożliwi pacjentce korzystanie z toalety.
Po 24 godzinach mama i dziecko mogą zostać przeniesieni na oddział poporodowy, w którym spędzą najbliższe dni.
Ile trwa cesarskie cięcie?
Trudno powiedzieć, ale najczęściej, jeśli nie dochodzi do żadnych komplikacji, sama operacja trwa maksymalnie godzinę. Do tego należy doliczyć czas przygotowania pacjentki oraz przewiezienia jej na oddział pooperacyjny.
Kontrola lekarska po cięciu
Jeżeli szwy nałożone na ranę zewnętrzną są rozpuszczalne, nie ma potrzeby ich zdejmowania. W innym wypadku mama musi zgłosić się do swojej przychodni, przychodni przyszpitalnej lub do innego ośrodka zdrowia, który oferuje usługę zdjęcia szwów po cięciu. Może się to odbyć prywatnie lub w ramach NFZ. Lekarz lub położna oceni wtedy, czy rana wygląda prawidłowo i zaleci dalsze zabiegi pielęgnacyjne lub higieniczne.
Po rutynowym czasie połogu kobieta powinna zgłosić się do lekarza prowadzącego ciążę w celu kontroli narządów rodnych, w tym w szczególności macicy. Zostanie ocenione przede wszystkim, czy całkowicie się ona obkurczyła i czy pozostały w niej jakiegokolwiek odchody poporodowe. Takie pozostałości mogą być potem źródłem infekcji, dlatego tej wizyty w żadnym wypadku nie można odwlekać.
Brzuch po cesarskim cięciu
Podobnie, jak w przypadku porodu drogami naturalnymi, po porodzie cesarskim brzuch będzie znacząco mniejszy. W tym przypadku również tracimy ok. 5-6 kilogramów za jednym zamachem, a dodatkowo w trakcie operacji macica jest czyszczona z części odchodów. Mamy po cesarce, jednak, opisują bardzo specyficzne objawy związane z brzuchem.
Podczas operacji może dojść do przecięcia nerwów w skórze. Kiedy zaczynają się goić, wiele mam stwierdza, że „nie czuje brzucha”, a konkretnie skóry. Może to być również wynikiem zastosowania blokerów bólu w trakcie operacji. Dzięki temu powrót do formy jest łatwiejszy do zniesienia.
O ile skóry jako takiej nie czuć, mamy po cięciu są dotkliwie świadome tego, co się dzieje wewnątrz. Brzuch od środka boli i daje o sobie znać przy poruszaniu się. Szczególnie ból daje nam się we znaki przy kichaniu, kasłaniu czy wykonywaniu nagłych ruchów. Bóle, ze względu na szwy i operacyjny charakter porodu, są również bardziej odczuwalne podczas obkurczania macicy, np. w wyniku pobudzenia laktacji.
Rana po cesarskim cięciu
Z początku, tuż po operacji na ranę nakłada się jałowy opatrunek. Przy pierwszym prysznicu, w którym najczęściej pomaga położna, można go zdjąć, ale rany nie należy specjalnie moczyć.
Całkowity proces gojenia trwa kilka tygodni, a w tym czasie rana przechodzi przez różne fazy:
- zapalna – wysiękowa
- proliferacji
- bliznowacenia – przebudowy.
W pierwszej fazie może wystąpić delikatny stan zapalny, który jest niczym innym jak reakcją organizmu na powstanie rany. W tym czasie właściwie pielęgnujemy ranę, ze szczególnym uwzględnieniem higieny, w tym stosowania środków dezynfekujących (np. Octeniseptu).
W fazie proliferacji rana nie jest już zaogniona, skóra uruchamia swoje mechanizmy produkcji kolagenu w celu ułatwienia wytwarzania blizny. W ten sposób rana się nie tylko goi, ale i regeneruje.
Ostatnia faza trwać może nawet kilka lat. Z czasem blizna stanie się bledsza i mniej widoczna.
Zrosty po cesarskim cięciu – objawy
Zrostami nazywamy zmiany powstałe na bliznach, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Wynikają z ograniczonej zdolności skóry i powłok brzusznych do regeneracji. Bliznowacenie sprawia, że blizny stają się zgrubiałe, uniesione i zaczerwienione. Nadmierne przerosty blizn nie są co prawda groźne dla zdrowia, ale:
- wewnętrzne mogą w przyszłości sprawiać ból i trudności w wykonywaniu niektórych czynności
- zewnętrzne będą nieładnie wyglądać i mogą być dodatkowo drażnione przez ubranie.
Do pewnego stopnia nadmierne bliznowacenie jest indywidualną cecha organizmu, jednak można ten proces próbować ograniczyć, m.in. poprzez diagnostykę i ćwiczenia z doświadczonym fizjoterapeutą uroginekologicznym.
Młoda mama może również ograniczyć widoczność zewnętrznej blizny poprzez stosowanie kremów, maści i plastrów.
Silikon może zmniejszyć wygląd blizn po pewnym czasie. Dodatkowo pomaga rozbić nieestetyczną tkankę na bliźnie.
Sterydy bywają stosowane w formie zastrzyków u osób z dużymi, nadmiernie widocznymi i utrudniającymi funkcjonowanie bliznami.
Powikłania po cesarskim cięciu u mamy
Cięcie cesarskie to bardzo poważna operacja. W tym względzie pacjentka narażona jest na dokładnie takie same komplikacje pooperacyjne, jak w przypadku każdego innego zabiegu wykonywanego w znieczuleniu podpajęczynówkowym lub ogólnym, tj.:
- infekcje
- zakrzepicę
- nadmierną utratę krwi z krwotokami
- konieczność usunięcia macicy
- niepożądaną reakcję na znieczulenie
- uszkodzenie narządów wewnętrznych
- nieprawidłowe zrosty powłok brzusznych
- ryzyko niepowodzenia w przypadku prób porodu siłami natury w przyszłości (vbac).
Część z tych powikłań może zacząć objawiać się dopiero po powrocie mamy i dziecka do domu. Dlatego tak istotne jest skrupulatne trzymanie się zaleceń lekarskich i kontrola zarówno narządów rodnych wewnętrznych, jak i zewnętrznych.
Cesarskie cięcie – powikłania dla dziecka
Poród siłami natury jest z reguły zdrowszą, bo fizjologiczną opcją przyjścia na świat dla dziecka. W czasie porodu poprzez cięcie cesarskie, które mimo wszystko jest zabiegiem bardzo inwazyjnym, rośnie ryzyko wystąpienia pewnych komplikacji okołoporodowych dla malucha.
Na uwagę w tym aspekcie zasługuje brak kontaktu z bakteriami pochwowymi dziecka. W czasie porodu naturalnego dziecko naturalnie nabiera bakterii probiotycznych od matki, które bytują w jej kanale rodnym. Wspomagają one bardzo rozwój jego układu odpornościowego. Poród przez cięcie go tych bakterii niestety pozbawia.
Jeśli maluszek przychodzi na świat „na zimno” tj. poprzez cięcie bez skurczów, może mieć większy problem z adaptacją. Skurcze wywołane przez wyrzuty oksytocyny „budzą” dziecko w łonie, dają mu znać, że zbliża się czas wydostania się na świat. Tym samym dziecko instynktownie uruchamia swoje mechanizmy adaptacyjne. Noworodek urodzony bez tego naturalnego impulsu może wymagać również dotleniania i dogrzewania w inkubatorze. Z reguły trwa to tylko kilka godzin, a nowoczesne inkubatory nie wymagają podawania maluchowi maski.
Uważa się, że dziecko urodzone przez cięcie jest bardziej narażone na wystąpienie chorób metabolicznych w późniejszym wieku lub dorosłości. Należą do nich np. cukrzyca, astma czy alergia. Nie jest jednak powiedziane, że wszystkie dzieci urodzone tą drogą na te dolegliwości zapadną.
Ile trwa połóg po cesarskim cięciu?
Połóg po cesarskim cięciu trwa tyle samo czasu, ile po porodzie siłami natury. Co prawda krwawienia jest znacząco mniej, ponieważ część odchodów porodowych została usunięta z macicy w czasie operacji, ale macica obkurcza się w swoim czasie, a blizna potrzebuje go do pełnej regeneracji. W czasie połogu nie zaleca się więc stosunków seksualnych z penetracją. Należy również dołożyć odpowiednich starań w celu utrzymania higieny blizny brzucha.
W trakcie połogu oraz jakiś czas po nim nie zaleca się również ćwiczeń polegających na bieganiu i skakaniu. Jak najbardziej dozwolone jest spacerowanie, ale należy poczekać z pływaniem.
Nie używamy tamponów w czasie połogu, ponieważ w tym czasie macica ma się oczyścić z krwi. Wstrzymywanie jej zwiększa ryzyko wystąpienia infekcji.
Bóle po cesarskim cięciu
W wielu szpitalach stosuje się zasadę, że jeśli nowej mamie zniweluje się bóle pooperacyjne, szybciej wróci ona do siebie i łatwiej jej się będzie przygotować opieki nad dzieckiem w domu. Z tego względu położne proponują swoim pacjentkom oddziałowym leki przeciwbólowe, takie jak paracetamol, ketoprofen czy ibuprofen. Mamie, która odczuwa w mniejszym stopniu ból łatwiej jest wstać, zacząć funkcjonować ze swoim ciałem po operacji, oraz właściwie o siebie zadbać. Istnieje obawa, jakie te leki mogą mieć wpływ na mleko kobiece, ale obecnie wielu lekarzy stwierdza, że na samym początku ilość substancji leczniczej jest niska, a i tak mleka jest niewiele. Laktacja potrzebuje bowiem czasu, aby móc się rozkręcić.
Cesarskie cięcie – ile dni w szpitalu zostaje mama i dziecko?
Po cięciu, które odbyło się bez komplikacji okołoopoeracyjnych oraz po samym zabiegu, mama i dziecko wychodzą do domu po trzech pełnych dobach, a więc na czwarty dzień. W tym czasie oboje przechodzą standardowy pakiet badań – ten sam, jak w przypadku porodu siłami natury, przy czym u mamy nie sprawdza się krocza, a bliznę.
W większości szpitali, jeśli dziecko musi pozostać na obserwacji w placówce, mama nie musi być na siłę wypisywana do domu i może pozostać przy maluchu dopóki jego stan się nie polepszy. Ze względu na trwającą wciąż pandemię, odwiedziny mogą być jednak ograniczane lub całkowicie wstrzymane.
Cesarskie cięcie a karmienie piersią
Nie ma absolutnie żadnych przeciwwskazań, aby mama, która urodziła poprzez cesarskie cięcie mogła z sukcesem karmić piersią. Co prawda w przypadku tzw. „cesarek na zimno” brakuje oksytocynowego impulsu, który znacznie ułatwia rozkręcenie laktacji, ale przy odpowiednim podejściu i stanie zdrowia, karmienie naturalne jest jak najbardziej możliwe.
Ile można mieć cięć cesarskich?
Nie ma dobrej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ każda mama inaczej dochodzi do siebie po operacji. Z pewnością wiemy, że każdy następny zabieg niesie za sobą większe ryzyko komplikacji dla mamy, w tym trudno gojących się blizn. Lekarz w trakcie wizyty kontrolnej jest w stanie swojej pacjentce powiedzieć, w jakim stanie jest jej organizm i czy nie ma przeciwwskazań do przyszłych ciąż i porodów tą drogą.
Cesarskie cięcie – jak się przygotować w domu?
Do cięcia cesarskiego warto przygotować nie tylko siebie, ale i domowników oraz swoje miejsce zamieszkania. Po cięciu młodej mamie trudniej będzie się schylać, nie powinna ona również dźwigać ciężkich rzeczy. Można więc uczulić członków rodziny na rodzaj pomocy, której mama będzie wymagała, w szczególności w porządkach, gotowaniu, czy innych pracach domowych. Domownicy powinni mieć świadomość, że młoda mama po cięciu cesarskim będzie miała czasowe problemy z wykonywaniem pewnych ruchów. Przyda się również pomoc w zakupach.
Możemy przygotować do powrotu ze szpitala swój dom. Dobrym, praktycznym pomysłem jest takie przeorganizowanie zawartości szuflad i półek, aby najpotrzebniejsze rzeczy były na wysokości ręki. Ograniczy to potrzebę schylania się w pierwszych, najbardziej bolesnych tygodniach. Warto również zdecydować się na zakup przewijaka, lub przygotować przestrzeń w domu do tego, aby stała się dla malucha bezpieczna, a dla mamy przyjazna i komfortowa w użytkowaniu. Przebieranie noworodka po cesarskim cięciu w pozycji wygiętej w bok na kanapie nie jest korzystne ani dla niego, ani dla niej.
Przyda się też przygotowywanie posiłków dla siebie samej, starszych dzieci i zamrożenie ich, o ile nie mamy możliwości skorzystania z pomocy innych członków rodziny. Odgrzanie prostych ale pożywnych dań zaoszczędzi nam czas po porodzie i pomoże szybciej się ogarnąć w ciągu dnia.
Cesarskie cięcie na życzenie
U wielu mam istnieją zdrowotne wskazania do cięcia cesarskiego. Są przypadki, choć wcale nie tak częste, jak jest to przedstawiane, gdy cięcie podyktowane jest nieprawidłowym przebiegiem porodu naturalnego. Istnieje jednak też coś takiego jak „cesarka na życzenie”.
Jest to operacja wykonywana bez wyraźnych wskazań medycznych, najczęściej w prywatnych szpitalach, na paniach, które nie chcą przechodzić przez poród siłami natury, a nie mają stwierdzonej tokofobii. Często podawana jest im oksytocyna przed samym zabiegiem, aby usprawnić adaptację dziecka po porodzie, ale nie jest to wymóg.
Czy cesarskie cięcie na życzenie jest właściwym rozwiązaniem ciąży, czy nie, każdy zapewne ma swoje zdanie. Operacja jest zabiegiem inwazyjnym i jako taka niesie za sobą więcej potencjalnych powikłań dla kobiety. Z drugiej strony, poród naturalny dla pani, która nie jest w stanie wziąć tej opcji pod uwagę, może stanowić traumę z długoletnimi konsekwencjami.
Tworzymy zespół ekspertów i pasjonatów tematyki zdrowotnej, dietetycznej i kosmetologicznej. W pisaniu opieramy się na aktualnej wiedzy medycznej, zaleceniach i badaniach naukowych. Przede wszystkim, nie ustajemy w edukowaniu się, aby dostarczyć naszym Czytelnikom jak najszersze i najaktualniejsze informacje z zakresu zdrowia i urody.
